Rozdział czwarty

* Perspektywa Tom'a

Sia - You Have Been Loved

Gdy otwierał drzwi domu światła były wszędzie pozapalane, jakby ktoś się bał ciemności. 
Wszedł do przedpokoju i wyruszył w poszukiwaniu żony. 
Znalazł ją w salonie. Siedziała na skórzanej sofie obładowana różnymi książkami i karteluszkami z laptopem na kolanach. 
Oddychała równo. 
Spała. 
Podszedł do niej i ściągnął delikatnie wszystkie rzeczy z jej kolan. Wziął ją na ręce i niósł w stronę jej pokoju, tak aby jej nie zbudzić. Gdy trzymał ją w ramionach czuł... sympatię. Lecz szybko się zreflektował. Jak mógł żywić do niej jakieś dobre uczucia, jeśli skrycie jej nie lubił. W końcu to ona wrobiła go w dzieciaka - tak sobie wmawiał. Czemu nie chciał spojrzeć prawdzie w oczy ? Może się bał ? 
Gdy położył ją na łóżku i przykrył kołdrą  popatrzył na nią chwilę, a potem  cichutko wyszedł z pomieszczenia. Zszedł na dół, by zjeść płatki, lecz nagle zadzwonił jego telefon. Na wyświetlaczu odczytał, że to jego mama.  Przeczuwał, że będą kłopoty.
- Cześć mamusiu. Co słychać ? 
- Nie mamusiuj mi tu, tylko mów prawdę! Czemu nie powiedziałeś matce o swoim ślubie ? Myślałeś, że jak jestem z ojcem na wakacjach dobrych parę tysięcy kilometrów od Anglii to nic nie będę wiedziała ?! Jest mi wstyd, że dowiedzieliśmy się tego z gazet ! - usłyszał jak matka pociąga nosem.
- Przepraszam mamo. Chciałem wam o tym powiedzieć, ale nie chciałem was niepokoić...
- Pfff, strasznie jest mi przykro, że mój własny syn nie chciał mi o tym powiedzieć. - chlipnęła. - Dlatego stwierdziliśmy zgodnie z ojcem, że przyjeżdżamy.
Wpadł w panikę.
- Co ? Kiedy ?
- W przyszłym tygodniu, w środę. Zostaniemy na dwa dni. Nie bój się, nie będziemy Ci zakłócać spokoju, przenocujemy w hotelu. 
Westchnął. 
- Dobrze mamo.
- Dobranoc synu. 
- Dobranoc mamo. 
Wypuścił z głuchym świstem powietrze z płuc. 
Kurczę, co go podkusiło do tego, by nie mówić rodzicom?
 Rodzicielka jest na niego wyraźnie wściekła, a ojciec... Nawet nie chciał o tym myśleć. 
Podszedł do barku po szklaneczkę whisky i poszedł spać. Po paru godzinach przekręcania się z boku na bok, zasnął.

* Perspektywa Jane

Gdy się obudziła lekko się zdziwiła, bo miała wrażenie, że zasnęła w salonie. Pomyślała, że rozum jej płata figle. Gdy rano zeszła na dół do kuchni, zastała w niej męża pochylającego się nad miseczką z płatkami, których w spiżarce było pełno. Podeszła do lodówki i wyciągnęła z niej dwa jogurty, a potem z szafki łyżeczkę. Cały czas czuła na sobie baczny wzrok mężczyzny. 
Gdy usiadła na przeciwko niego oznajmił:
- Moi rodzice przyjeżdżają w środę. 
- W tą środę ? - spanikowała.
- Nie, w następną.
- Okej. 
- Mam do Ciebie prośbę. 
- Zamieniam się w słuch. 
- Postawię sprawę jasno : nie chcę, żeby moi rodzice Cię polubili, a potem cierpieli, gdy się  rozejdziemy.
Ogarnął ją niepokój. 
- O co chodzi ?
- Jestem jedynakiem i to, że widuję ich tylko trzy góra cztery razy w roku bardzo ich boli, lecz cieszą się z tego, że robią karierę. 
- Nie rozumiem. - nie prawda, rozumiała doskonale.
- Chcę, żebyś sprawiła, że otworzą szampana, gdy się rozejdziemy. - wyjaśnił niebezpiecznie cicho. 
Zrobiło jej się smutno.
- Zostawię po sobie tylko złe wspomnienia. 
Wzruszył ramionami i wbił wzrok w miseczkę ze śniadaniem.
Brunet miał rację. Nie zasługiwała na jego rodzinę, była tylko maszyną, która miała pracować, aby ojciec był z niej dumny. 
Choć jej tata już nie żył, nie mogła się pozbyć tej myśli.
Spojrzała na niego. Bawił się swoimi palcami. Dotarło do niej, że stracił typową dla siebie pewność, jakby bał się, że nie zgodzi się na jego warunek i szuka dalszych argumentów. 
- Tom, zrobię co zechcesz wobec twoich rodziców... ale tylko wobec nich. Nie chce się czuć jak odludek. 
Popatrzył jej prosto w oczy. 
Zabrakło jej tchu. 
- Takie są moje warunki. - wykrztusiła - Zgadzasz się ?
Powoli skinął głową.
- Zgadzam. 
Odetchnął z wyraźną ulgą i wrócił do jedzenia.
- A teraz dobra wiadomość.
Tom Parker i dobre wiadomości ? To się razem nie trzyma kupy.
- Tak ?
- W piątek wieczorem idziemy na kolację...
Co?
- ...kolację, a potem aukcje, z której dochód pójdzie na fundację "Walczmy Razem". Całe The Wanted idzie z wybrankami, więc musiałabyś iść z nami. Przy okazji bliżej wszystkich poznasz. 
Kolacja? 
Aukcja dobroczynna ? 
Ona ? 
Tam ? 
Chciała już skakać ze szczęścia, że mężczyzna za którego wyszła zaproponował jej wyjście, ale zreflektowała się,gdy przypomniała sobie jego słowa: Całe The Wanted idzie z wybrankami, więc musiałabyś iść z nami.
Kolejny cios w jej, i tak już poharatane, serce. 
- Ta, musiałabym...
- Dam Ci pieniądze, to kupisz sobie odpowiednią kreację. 
To ją trochę rozwścieczyło.
- Chyba zapomniałeś, że nazywam się Jane Foley i jestem najmłodszą dziekanką na Uniwersytecie Cambridge ! I mam pełno pieniędzy, bo cholera jasna zarabiam na siebie przez całe życie !!!
Zbiła go trochę z tropu.
- Uuu, przekleństwa z ust pani profesor. To coś nowego. 
- Och, zamknij się. Mam już strój, który się nada na ten wieczór.
Oczy mu rozbłysły.
- Tak ?
Przytaknęła.
- To pokaż.
Co?
- Chce zobaczyć tą Twoją sukienkę.
Gdy sparaliżowana siedziała na krześle odstawił naczynie na bok, podszedł do niej i pociągnął ją za rękę na drugie piętro, do jej pokoju.
Usadowił się na  łóżku i oznajmił jakby nigdy nic :
- Wyjmij tę kieckę z szafy i  idź do łazienki się przebrać. Ja poczekam.
- Jesteś dziwny Tom, naprawdę. 
- Dzięki, też tak myślę. A teraz idź. 
Porwała ciuch , który kupiła wczoraj z Nareehą i pomknęła do łazienki. 
Przebrała się, lecz nie wychodziła z łazienki. 
Wstydziła się tego jak wygląda. Nie uważała się za atrakcyjną kobietę. 
Rude loki sięgające ramion zazwyczaj nie układały się tak jak chciała. Miała za to zielone, hipnotyzujące oczy, które odziedziczyła po matce. 
Po 5 minutach, usłyszała głos zza drzwi :
- Jeśli nie wyjdziesz za 10 sekund, to wchodzę. 
Wzięła głęboki  oddech i otworzyła białe drzwi.
Jej niesforny małżonek wbijał w nią wzrok. 
Powoli się obróciła i zwiesiła głowę.
- I jak ? Mieści się ona w twoich standardach ?
- Ooo tak. Ja już pójdę, mamy sesję zdjęciową... - popatrzył na budzik, który leżał na szafce nocnej - ... za piętnaście minut. Cześć.
- Cześć.

* Perspektywa Tom'a

Gdy opuszczał pokój, zostawiając Jane ze łzami w oczach, wypuścił ze świstem powietrze z płuc. 
Czyżby jego żoneczka była ekstra laską ?

**********************************************************
Ależ sobie Parker pogrywa ! 
Dzisiaj krótko, za tydzień więcej + dziwna przygoda Tom'a.<link do opowiadania o braciach Pawlickich>
<link do str na facebook'u>
Za tydzień następny !

KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ