Rozdział XIII

* Perspektywa Carmen 

Labrinth- Beneath Your Beautiful

-Co Ty taka niemrawa?-spytała się przyjaciółki.
-A nic... A Ty co taka wesoła?
-Idę z Jay'em do kina!-wykrzyknęła Carmen klaszcząc przy tym w dłonie. 
Julie popatrzyła na nią zdezorientowana.
-No co ?
-Dziwie się. Tak po prostu.- Juls wzruszyła ramionami.
-Czemu?- spytała marszcząc przy tym zabawnie nosek.
-Hmm.. może dlatego, że jakiś tydzień temu chciałaś skoczyć mu do gardła i wydłubać serce tępą łyżeczką niczym zły szeryf z "Robin Hood'a"?
-Przesadzasz.-stwierdziła.-Może po prostu zmądrzałam i zobaczyłam, że Jay jest miłym, sympatycznym człowiekiem?
-A może po prostu się zakochałaś.-mruknęła pod nosem Julie na tyle słyszalnie, by jej towarzyszka podróży do domu to usłyszała.
"Ja ? Zakochana?! W życiu!"-krzyczał jej jakiś głos w głowie, lecz gdy  przekazała koleżance to co myślała, wtedy coś ukuło ją w sercu. Coś.. jakby jakaś mała szpileczka, która kazała jej  zastanowić się nad tym co mówi. 
-Ta.. To byś nie zachowywała się tak entuzjastycznie na wieść, ze idziesz z nim do kina.-prychnęła.
- Oj.. Coś Cię ugryzło. Widzę to. Unikasz rozmowy ze mną na ten temat. Moim zdaniem powinnaś mi powiedzieć o co chodzi.- popatrzyła na przyjaciółkę z zatroskaniem. Wiedziała, że z nią coś jest nie tak. Włóczyła się po domu z miną zbitego psa. Nawet nie oglądała żadnych meczy tylko siedziała w swoim pokoju pod pretekstem, że coś czyta i nie chce, żeby jej przeszkadzano. Ona?! Czytać ?! Przecież ona tego nie lubi, dlatego Carmen dziwiła się na takie zachowanie Julie. Miała prawo się o nią martwić, przecież jest jedną z ważniejszych osób w jej życiu. 
-Chyba... zakochałam się...-wypaliła po prostu.
-To chyba dobrze, nie?-zdziwiła się Car.
-W twoim bracie...-dokończyła spuszczając przy tym głowę.
- A to zmienia postać rzeczy?- spytała głupkowato przyjaciółkę.
Ta popatrzyła na nią jak na wariatkę.
-Oczywiście! Przecież to Andrew! Znamy się trzynaście lat ! I do diaska zauważyłam to dopiero teraz ! A poza tym... nie jesteś zła?
-Ja zła? Na co?- po raz wtóry słowa jej koleżanki ją zdziwiły.
-Na to, że... No wiesz! Nie każ mi tego powtarzać!-wykrzyknęła lekko podenerwowana.
-No coż... na początku, gdy dowiedziałam się od And'iego, że ten się w Tobie zakochał...
Julie przystanęła, odwróciła się w jej stronę i chwyciła ją za ramiona.
-Wiedziałaś o tym ?!- spytała, ze wściekłością malującą się na jej pięknej twarzy.
-Tak.- odrzekła Carmen bojąc się trochę jak na to zareaguje jej przyjaciółka.
-I mi nie powiedziałaś ?!-potrząsnęła nią.
-Dowiedziałam się dopiero w piątek...
-Powinnaś mi powiedzieć ! Przecież to jest.. Ugh ! Gdybyś mi powiedziała to teraz wszystko byłoby inaczej ! Dlaczego mi nie powiedziałaś?! Dlaczego?- Juls błądziła po jej twarzy wzrokiem szaleńca.
-Bo... nie wiedziałam jak na to zareagujesz! Nie myślałam, że też żywisz do niego jakieś uczucia! Nie chciałam, żebyście oboje cierpieli i cały czas siebie unikali. Wystarczy, że Andrew cierpiał...
-No właśnie, Andrew-westchnęła brązowooka.-Na tej imprezie, tydzień temu... Hm, nie wiem jak to powiedzieć..-jąkała się.
-Może od początku?-podsunęła przyjaciółce.
-No tak... Na tej imprezie, było fajnie, naprawdę. Do czasu, aż Andrew odepchnął ode mnie Toma i wykrzyknął, że mnie kocha. Tak po prostu..-opuściła ręce i przykryła twarz dłońmi. 
Carmen przypomniała sobie chłopaka wybiegającego z imprezy. 
-Myślę, że powinnaś tam do niego pojechać. Porozmawiać z nim. Wyjaśnicie sobie wszystko... No nie wiem. Może to głupi pomysł... Chciałabym Ci pomóc, ale nie wiem jak...-popatrzyła smutnym wzrokiem na Juls.
-Może masz rację, ale raczej nie dziś. Nie jestem jeszcze na to gotowa.-stwierdziła ponownie ruszając w stronę domu.
"A kiedyś będziesz?"-pomyślała Carmen. 

*********************************************************************************
Łoł, jest rozdział 13. Pechowy ! Obiecuje w następnym rozdziale dużo, dużo niespodzianek.
Godzina 23.06, poniedziałek, więc co tygodniowa powinność spełniona. Za tydzień następny rozdział.

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ